Przemysław Wechterowicz "Rybka i słońce"

Jeśli zna się trochę twórczość Przemka Wechterowicza (Opowieść o chłopcu, który chciał zostać delfinem, czaplą, wyżłem i... stonogą, Alfabet, Bum, bum, bum, Każdy kot ma dwa końce), jego Rybka i słońce zaskakuje. Znany z purnonsensowej stylistyki autor proponuje rzecz ciepłą i miękką. Rybka, której doskwiera samotność, spotyka słoneczny promień dający nadzieję. Właśnie daje impuls do tego, aby Rybka opuściła ciemny ocen i wyruszyła w kierunku jasnego słońca. Niespotykana dla tego autora jest także warstwa ilustracyjna. Wechterowicza nie miałam okazji dotąd oglądać w towarzystwie obrazków o łagodnej kresce, dosłownych i prostych. Ilustracje, które dopowiadały tekst, miały w sobie wariactwo. Zasadnicza – dla odbioru tej książki – jest dedykacja (dla Żony…). To ona ustawia i lekturę, i sposób, w jaki ją postrzegamy.